Slowdaten

Ik zit bij de kapper en bespreek uitvoerig met Sandra of ik een pony zal nemen of niet. Zij besluit uiteindelijk van wel, maar draagt me op voortaan met zorg mijn scheiding aan te brengen. Alleen dan zal de pony een succes zijn. Ik beloof het haar, sluit mijn ogen en laat Sandra haar werk doen. Er is weinig zo fijn als een paar zachte handen door je haar. Elke lok die ze optilt, valt met een trage streling terug in mijn nek.

Naast mij zit een dame en hoewel ik dat woord graag gebruik als ‘vrouw’ te praktisch klinkt, ‘meisje’ te jong en ‘meid’ te kordaat, doet deze dame de term eer aan. Ze heeft grijswit haar, zit kaarsrecht, draagt een prachtig mantelpak en glimlacht zo wijs en warm dat ik alles van haar zou aannemen.

“Ze hebben zo weinig geduld, de jongedames van nu,” zegt ze tegen haar kapster.

Ik kan het niet helpen, ik moet wel meeluisteren; alsof ze op het punt staat het geheim van het leven te onthullen.

“Een goede kennis van mij bezocht jarenlang op zondagochtend het nabijgelegen Van Der Valk hotel, een van de eerste in Holland; ze dronk er een kop koffie en at een taartje, mede in de hoop een heer te leren kennen.” Ik spits mijn oren. Dit is dating avant-ce-siècle. Dit is single zijn in de jaren vijftig. “Op een dag ontmoette ze inderdaad een bijzonder vriendelijke man. Hij vroeg of ze of ook alleen was en of ze een ommetje met hem wilde maken. Dat wilde ze wel.”

Sandra begint aan mijn pony. Ze is voor me komen staan, tilt mijn hoofd op en haalt haar mes te voorschijn. Ze gaat mijn pony snijden, zegt ze, en vraagt me mijn ogen weer te sluiten. De dame vertelt verder.

“De heer in kwestie bleek zijn ernstig zieke echtgenote te bezoeken die in een verpleeginstelling naast het restaurant woonde. Elke zondag ging hij er op visite, ook al was zij te ziek om hem te herkennen.” De dame pauzeert even en ik hoor haar kapster de schaar wegleggen en de föhn pakken. Niet doen, denk ik, laat mij meekrijgen hoe deze romance uit de vorige eeuw afloopt. “Twee jaar lang wandelden mijn kennis en deze trouwe echtgenoot op zondag samen door het bos, waarna hij zijn vrouw bezocht. Toen overleed de zieke echtgenote. En nu ga ik zodadelijk naar hun katoenen bruiloft.”

De föhn gaat aan en ik glimlach; wat een tragisch verhaal met romantische afloop. Een katoenen bruiloft, dat zal niet vaak meer voorkomen. Hoeveel jaar zou dat zijn? Zestig? Tachtig?

Die avond zet ik mijn haar vast met een speldje –nooit meer een pony voor mij!– en zoek ik het op: volgens Wikipedia is de katoenen bruiloft het éénjarig huwelijksfeest. Dit verhaal speelt zich dus gewoon in het heden af: anno domini 2011! Die Van Der Valk toch; niet alleen kip met appelmoes maar ook romantisch slowdaten voor bejaarden. Goed om alvast te weten.