Hurken, werpen, werken

Ik zit op een kinderfeestje, waar ik me al binnen een uur afvraag waarom ik er ben. Ik had gezegd dat ik niet kon: druk, zieke collega, veeleisende client. “Maar Daantje wordt maar één keer twee,” zei Denise en volgend jaar moet ik daar een goed antwoord op verzinnen.

Toen ik aankwam, trof ik Daantje in de tuin aan temidden van een kluwen jurkjes, spijkerbroekjes, sneakers, slippers en lekkende ijsjes. Daantje keek even op toen Denise hem riep, zwaaide naar het cadeau in mijn armen en stompte vervolgens een meisje van de glijbaan. “Hij heeft alleen de eerste paar cadeautjes uitgepakt, hoor,” zegt Denise verontschuldigend, “daarna was de lol er wel af.” Ze legt mijn pakje op de stapel ongeopend pakpapier.

Ik schenk mezelf een prosecco in en ga bij de jaarclub van Denise staan. Elk jaar kletsen we bij op een of ander feestje. “Gefeliciteerd,” zeg ik tegen Roos, een vriendin van Denise die net haar borstvoeding afrondt. Ze legt haar baby in de wandelwagen te slapen.

“Gaat het goed?” vraag ik, terwijl ze weer bij de rest komt staan.

“Ik mag niet klagen,” zegt ze, “al vond ik de bevalling een drama.”
“Nou, Roos, je had gewoon minder geluk dit keer,” zegt een jaarclubgenootje.
“Je had toch geen rugweeën, he?” vraagt weer een ander, “die zijn het ergst”.
“Welnee, joh, weet je wat écht verschrikkelijk is?” zegt de eerste weer, “béénweeën; echt de hel.”

Ik heb ooit eens gelezen dat het belangrijk is dat vrouwen over hun bevalling vertellen; dat ze daarmee de traumatische ervaring verwerken. “Waarom verdoven we niet gewoon bij bevallingen?,” vraag ik om ook iets bij te dragen op dit onderwerp. Als we een man op de maan kunnen zetten, secondenlijm weten te fabriceren die zichzelf niet vastlijmt in de tube en we met de hartkleppen van een varken mensen weer aan de praat kunnen krijgen, dan kun je mij niet wijsmaken dat een bevalling nu eenmaal pijn doet. Een goede verdoving bespaart de vrouwen in kwestie een helse bevalling, hun vriendinnen een hoop dramaverhalen en hun echtgenoten de dreiging dat ze hun vrouw nooit meer aan mogen raken.

Dan doet een van die echtgenoten een duit in het zakje: “Ach, bij inheemse stammen hurken de vrouwen even om te baren en werken daarna gewoon weer door met de rest. Dat is de natuur.”

Ik zie de blik van zijn vrouw en vraag me af wat ze voor straf voor hem gaat bedenken. Ben bang dat Mart voorlopig mag hurken in de bosjes om te poepen. En dan gewoon weer doorwerken. Lekker in de natuur.