Welkom winterkilo's

Ik sta in een paskamer. Het licht is verschrikkelijk, wat ik onbegrijpelijk vind, want paskamers zijn bedoeld om je uit te kleden en kleren te passen waarvan nog helemaal niet zeker is of ze je huid wel flatteren, je billen genoeg verstrakken en je borsten voldoende liften. Bovendien is mijn fijne beige zomertint inmiddels vervaagd tot een vertrouwd melkwit waarop blauwe wallen, rode striemen en striae prima uitkomen. Ik zucht en pak een broek van zijn hanger. Hij is paars en van ribstof, helemaal de laatste trend, en lekker lang. Ik heb thuis een truitje liggen dat er zo perfect op past, dat ik mijn ogen een beetje dichtknip en het slechte licht negeer. Ik stop een voet in de rechterpijp en trek de broek omhoog tot er halverwege een alarmbel afgaat. Ik check het etiketje; er staat echt ‘L’. Ik negeer het alarmsignaal, trek de andere pijp aan en hijs de broek op. Ik trek, hijs en sjor de broek met al mijn kracht omhoog, maar rond mijn dijen blijft hij muurvast steken.

“Hoe zit ‘ie?” vraagt de verkoopster met maatje xxs door het gordijn heen.

 

Lees verder bij ze.nl: http://www.ze.nl/p/141550/thirty-love:_welkom_winterkilo’s