Ik woon een paar deuren verder en met de
meeste buren heb ik geen intensief contact. Ook met de bejaarde dame op nummer
13 niet. Mevrouw Stekelenburg heet ze. Maar aangezien zij overdag thuis is, zie
ik haar altijd als ze mijn pakketjes van de H&M heeft aangenomen. Dat doet
ze voor de hele straat. Soms ligt er elke dag wel een pakketje bij haar te
wachten op een buurvrouw of buurman. Rond Kerst bedank ik haar met een grote
doos Merci. Ik moet vaak een beetje grinniken als ik langs haar raam loop. Meestal
zit ze aan de antieke eikenhouten tafel met gehaakt kleedje erop. Achter haar
laptop, zit ze te mailen met de kleinkinderen bijvoorbeeld. Ik had geen idee
dat ze al honderd was.
Ik haal bij de Albert Heijn een doos bonbons
en een bos bloemen en bel aan. Een man van mijn leeftijd doet open.
“Hallo, ik ben een buurvrouw en ik zag de
poster”, zeg ik.“Welkom, ik ben een kleinzoon”, zegt hij en lacht er een adembenemende glimlach bij.
“Ik kan niet blijven, hoor, maar ik wilde toch even feliciteren”, zeg ik bedremmeld.
“Leuk, kom, iedereen is in de kamer”, zegt hij.
Lees verder bij ze.nl: http://www.ze.nl/p/148182/thirty-love_honderdeneen