“Ik
heb iets te vieren”, zegt Barbara. “Ik ook”, roept Natasha. Ik heb een vermoeden
wat er gevierd gaat worden; ze mogen geen champagne meer, zijn misselijk en moe
en hebben in de gekste dingen geen zin meer of juist wel. Vervolgens moeten wij
er blij op reageren.
Natuurlijk
is het iets prachtigs, in verwachting zijn van een kindje. Een nieuw leven op
de wereld zetten, gemaakt door jou en je geliefde; de ultieme romantiek. Maar het
is gek genoeg het soort romantiek dat je vriendinnen eerst negen maanden lang
gijzelt en ze daarna in een reservaat lijkt te plaatsen waaruit ze alleen met
moeite af en toe ontsnappen.
“Vertel!”
probeer ik enthousiast te klinken en kijk Barbara en Natasha vragend aan.
“Zwanger!”
zeggen ze in koor en kijken elkaar lachend aan.
“Gefeliciteerd!!!”,
klinkt er uit alle monden om ons heen. Zelfs Hannah deelt vrolijk zoenen uit,
terwijl zij nog amper is hersteld van de breuk met Koen.