Er
ligt een tennisbaan midden in een grote hal en eromheen is een soort stadion
gebouwd. Wij zitten aan de zijkant met goed zicht op de lijnen. Er is een
scheidsrechter in een hoge stoel, lijnrechters bij alle hoeken en heel veel
schattige ballenkinderen. Net echt. De stoelen naast ons zijn nog leeg als de
wedstrijd begint. De service gaat zo snel dat ik niet eens zie of hij binnen de
lijnen is. Zodra de volgende bal uit gaat, barst het publiek in juichen uit. De
buitenlandse scheidsrechter roept ‘fifteen-love’ en ik vraag Hannah verbaasd
waarom de Nederlander meteen vijftien punten krijgt. Het volgende punt,
inclusief hossende tribunes, brengt hem meteen op ‘thirty-love’ en Hannah laat
me een facebookplaatje zien waarop staat ‘tennisplayers prefer love games’. Ik
lach. Om ons heen loopt het langzaam vol en al gauw zijn ook de stoelen naast
ons bezet. Een oranje pruik lacht vrolijk naar me en tovert uit zijn oranje
overall twee blikjes bier tevoorschijn. Hannah en ik wijzen op de miniflesjes
prosecco in onze laarzen waarop de oranje pruik bewonderend zijn duim opsteekt.
Na een paar games ga ik naar het toilet en haal ik colaatjes. In de rij kom ik
de oranje pruik tegen, maar dan zonder oranje pruik. Hij heeft mooie donkere
krullen en stelt zich voor als ‘Stef’. We gaan samen terug de zaal in en moeten
wachten tot de tennissers gaan zitten. Stef blijkt in Amsterdam te wonen en met
zijn hele tennisteam trouw de Davis Cup te bezoeken. Als we weer zitten, stelt
hij zich ook aan Hannah voor.
“En
op welk niveau tennissen jullie?” vraagt Stef terwijl het station ‘Holland,
Holland’ roept.“In de zes”, zegt Hannah. Ik knik. Ik heb geen idee wat dat betekent en ik kan totaal niet tennissen, maar dat hoeft Stef niet te weten
Lees verder bij ze.nl: http://www.ze.nl/p/150188/thirty-love_wanted_blessure.