Ik ben blij dat ik het cadeau niet heb hoeven aanschaffen. De
Lonely Planet is voor mij een symbool van vrijheid, van mooie ontmoetingen met knappe
wereldreizigers vol mooie verhalen, van kampvuren op verlaten stranden met
gitaarspelende surfleraren. Hoe kan iemand mijn romantische droomgids cadeau vragen
in verband met leuke weekenduitstapjes in eigen land met de kinderen? Is er dan
niets meer heilig?
Veel tijd om me erover op te winden, krijg ik niet. De kinderen van
Barbara en mijn andere vriendinnen vragen continu aandacht. De een wil het
koekje dat ik bij mijn koffie heb gekregen, wat een ander niet eerlijk vindt,
want die heeft er nog maar drie gehad. Een derde komt vragen of ik een vlecht
in haar haar wil maken en nummer vier wil met me rummikubben. Twee uur later
hangen Hannah en ik uitgeput in de bank van de pannenkoekenboerderij. Alle
moeders, vaders en kinderen zijn weg. Voor ons op tafel ligt een slagveld van borden,
mokken, rietjes, poedersuiker, stroop, slagroom en ranja. Als je heel goed
kijkt, zie je dat er een bruine tafel onder zit.
“Ik wist niet dat een lunch je zo kon slopen” zucht ik.
“Kapot ben ik”, beaamt Hannah, “gewoon van het niks doen”.
“Noem dat maar niks doen”, zeg ik met mijn gezicht in de
klaag-stand.
“Jij hebt tenminste nog rummikub gewonnen”, zegt Hannah.
Ik lach.
Een serveerster komt opruimen. Ze stapelt de borden,
mokken en het afval op en dan zien we ineens dat de jarige job haar cadeau
vergeten is. Lees verder bij ze.nl: http://www.ze.nl/p/151321/thirty-love_lovely_planet_reisgids